ARASTAMIZIN HAL-İ PÜRMELALİ

Akın Güre 

Güzel Arasta'mızın yeni kiracısını öğrendikten sonra içim bir tuhaf oldu. Bilmiyorum, çoğunluk ne düşünüyor ama benim kalbim kırık. İki yönden üzüntülüyüm: Arasta bu kentin Osmanlı'ya uzanan tarihinden kalan bir kültür varlığı. Bu topraklardan başlayarak batıya açılmaya çalışan yeni bir kültürün, başka bir medeniyetin eşik noktasına kondurulmuş, bu coğrafyaya ait  hikayenin simgesi sayılan  bir hatıra anıtın sonu böyle mi olmalıydı? İkincisi, bu duruma seyirci kalan, bu yapının ifade ettiklerine, taşıdığı anlama ilgisiz kalan, duyarsız, umursamaz zihniyete duyduğum kızgınlık.

Bu sahipsizlik, boşvermişlik bu kentin tarihine duyarsızlık nasıl içimizde kök salmış, nasıl yarleşmiş olmalı ki yıllardır tekrar eden benzer alışkanlıklarla şehir kimliğinden kopmuş, çirkinleştirilmiş, ruhunu kaybetmiştir. Hiç mi önemi yok bütün bunların?

Kırklareli tarihini bilmeden, anlamadan, kültürüne sahip çıkmadan değerlerini birer birer gözden çıkartan bu hoyrat tutuma nasıl öfkelenmez insan?

Şimdi avunuyoruz: Arasta   tarihi ruhuyla alakasız çok kötü bir değişikliğe uğrayabilirdi, hiç olmazsa bu olmadı diyebiliriz.

Ben de diyorum bunu konuştuğum dostlara, ama içim buruk. Çünkü Arasta gibi bir kültür varlığını sadece kazanca dönüştürecek bir fırsat olarak gören zihniyeti  içime sindiremiyorum.

Burasını boş bırakmasak da değerlendirme tarzımızla, toplumsal içeriği olan amaçlarla onun başlı başına bir değer taşıyan varlığını gölgelemeden  bir kullanım biçimine sokmak son derece önemliydi. Tersini yapmak  ancak kültürüne, tarihine gerçekten sahip çıkmayan toplumlarda yaşanabilir.

Böyle olmasının sorumluluğunu düşünürken çuvaldızı kendimize batırmalıyız. Elbette bu kentin yönetimi için ön saflarda kalmaya çalışanlara bu sözüm önce.  Hepsi sorumludurlar bu sonuçtan.  Ama sadece onlar değil, bütün sivil toplum da sorumludur. İçlerinden çok azı cesaretle adımlar atıp Arasta'ya sahip çıkmıştır. Konunun aydınlatılmasında büyük emeği geçenlere teşekkür ederim.

Bu ayıp gelecek kuşaklara kötü bir miras olarak geçmez inşallah diyerek avutuyorum kendimi.